Dag van de zorgouder

“Of de aanvraag voor de zorgpremie goedgekeurd zou worden”, polste ik voorzichtig bij de maatschappelijk werkster van de mutualiteit die hier enkele weken terug op bezoek kwam.
“Daar bestaat geen twijfel over. De zorg voor Emma is groot.” Die vanzelfsprekendheid van het zorgen sijpelt bij momenten door. Misschien ook niet slecht, maar het was een confronterend moment. Een ander stond stil bij de zorg die in ons gezin wordt gedragen. Ik schrijf in de ik-vorm en ons-vorm door elkaar, dat zal je gaandeweg merken. Al zijn we met twee ouders, we beleven het zorgouderschap voor een groot stuk op een andere manier. Zorgouderen, ook al ben je met twee of goed omringd, het blijf iets heel individueels.

Om terug te komen op mijn openingszin… . Geen idee waarom ik zo twijfelde, maar ik kan ook niet vergelijken. Emma is enig kind dus ik heb geen ervaring in het omgaan met een “doorsnee kind”. Misschien net goed voor mezelf dat ik er hierdoor minder vaak bij stil sta of op gewezen wordt van ‘wat had kunnen zijn’. Wanneer we samen gaan lunchen en ik help Emma bij het eten, van een goed gevulde zak met pampers en proviand voorzien, een iPad en reservebatterij, de research naar leuke plekjes en horeca met voldoende grote toiletten. Ik ben het ondertussen zo gewoon dat het bijna vanzelfsprekend is. De dame van de mutualiteit wees me er op dat dit helemaal zo niet is. Even met beide voeten terug op de grond, maar vijf minuten later weer doorgaan.

Als zorgouder is er geen optie om bij de pakken te blijven zitten. Dat betekent wel dat het allemaal moet gebeuren. De zorg, die bij momenten heel intensief is, maar ook “de rest”. Werken, huishouden, de verschillende rollen die je vervult. Er zijn opties om hier stappen terug te nemen, maar ik weet dat ik er ongelukkig van zou worden. Mijn gezin, vrienden en professioneel leven: ze geven me de kracht om door te gaan. Al is het bij momenten veel. Puzzelen met vrije woensdagnamiddagen waarop toch gewerkt wordt om verloven te kunnen overbruggen. Een webinar dat nog bekeken moet worden. Bedenken welke Emma-proof uitstapjes we nog kunnen doen. Altijd maar proberen, met vallen en opstaan. Op Instagram zien jullie misschien een walk in the park, maar wanneer Emma blokkeert door de regendruppels.. tja, dat haalt ‘the gram’ niet (grotendeels omdat ik geen visueel bewijs heb en Instagram is mijn happy place).

Toch kijk ik met een mooie blik terug op het voorbije jaar zorgouderschap. Ik voel dat ik heel veel geïnvesteerd heb in dat zorgouderschap én in Emma, maar daartegenover krijg ik ontzettend veel terug. Emma zet hele mooie stappen en onze band is heel hecht. Ze communiceert als nooit tevoren op haar eigen, non-verbale manier. Een kleine glimlach, even neuze-neuze voor het slapengaan (of op het strand, op haar initiatief), een schaterlach die ze Down Under ook horen: het zijn de dingen waar ik me aan optrek en waarvoor ik het doe. Het is heel hard werken, maar positief blijven, is iets dat me al vaak en veel geholpen heeft. Want ik weet wat er om de hoek loert: de onzekerheid van Emma haar syndroom. Dat het van vandaag op morgen kan veranderen. Ik weiger om me er aan over te geven, voor haar en ook een stukje voor mezelf. Ook dat is zorgouderschap.

Dankjewel aan De ouders vzw en Zorgtvooronsmoeder vzw om ons, zorgouders, ook onze dag te geven. Het is niet de dag die we voor ogen hadden toen we in dat ouderschap stapten, maar omringd worden door liefde én gezien worden: het is van onschatbare waarde.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.